Thomas D. Grant
Summary — Armed Force in Aid of Secession
Russia has argued that its use of force against Ukraine is justified by
a range of legal considerations. It also argues that the modern law of
self-determination has permitted groups in Ukraine — in particular in
the Ukrainian regions of Crimea, Donetsk and Luhansk — unilaterally
to separate from the State — that is to say, to resort to secession as a
remedy for grievances which they allege. The present article starts by
considering the self-determination claim in isolation from the use of
force by Russia. It then considers, if the self-determination claim were
on its own merits a valid claim, whether international law would permit
use of force in aid of secession. Self-determination and use of force
have had an uneasy relationship, which the article recalls in connection
with the drafting work on the Friendly Relations Declaration. The article
concludes that the self-determination claim is not well-supported, even
if the serious difficulties relating to its entanglement with Russia’s use
of force are ignored; and that modern international law does not admit
a State to intervene by force in aid of secession in the circumstances
which obtain today in Ukraine.
Résumé — Le recours à la force armée en appui d’une sécession
La Russie a soutenu que son recours à la force contre l’Ukraine était
justifié par une série de considérations juridiques. Elle prétend aussi
que l’état actuel du droit à l’auto-détermination permettrait à des
groupes en Ukraine — en particulier dans les régions ukrainiennes
de la Crimée, Donetsk et Louhansk — de se séparer unilatéralement
de l’Etat, c’est-à-dire de recourir à la sécession comme solution aux
griefs qu’ils soulèvent. Le présent article étudie la revendication d’autodétermination
indépendamment de l’usage de la force par la Russie.
Il analyse ensuite si, dans l’hypothèse où la revendication d’autodétermination
devait être valable en soi, le droit international autoriserait
l’usage de la force pour soutenir la sécession. L’auto-détermination et
l’usage de la force ont une relation tendue, ce que l’article rappelle en
référant à la rédaction de la Déclaration relative aux relations amicales
entre les Etats. L’article conclut en disant que la revendication d’autodétermination
n’est guère reconnue, même si les grosses difficultés en
raison de son lien avec l’usage de la force par la Russie sont ignorées et
que le droit international actuel n’autorise pas un Etat à intervenir par
la force en appui d’une sécession dans les circonstances qu’on connaît
aujourd’hui en Ukraine.
Samenvatting — Wapengeweld ter ondersteuning van afscheiding
Rusland heeft gesteld dat haar aanwending van wapengeweld tegen
Oekraïne verantwoord werd door een resem juridische overwegingen.
Het land stelt eveneens dat de hedendaagse rechtsregels inzake
zelfbeschikking groepen in Oekraïne — in het bijzonder in de
Oekraïense regio’s van de Krim, Donetsk en Loehansk — toelieten
om zich eenzijdig af te scheiden van de Staat, ’t is te zeggen om hun
toevlucht te zoeken tot afscheiding als oplossing voor grieven die
zij inroepen. Dit artikel analyseert de aanspraak op zelfbeschikking,
los van het wapengebruik door Rusland. Vervolgens gaat het na of,
in het geval de aanspraak op zelfbeschikking an sich terecht zou
zijn, het internationaal recht het gebruik van geweld zou toelaten
om een afscheiding te ondersteunen. Zelfbeschikking en het gebruik
van geweld hebben een moeilijke verhouding, zoals dit artikel het
aantoont door te verwijzen naar de redactie van de Verklaring over
Vriendschappelijke Relaties tussen Staten. Het artikel besluit dat de
aanspraak op zelfbeschikking niet breed wordt erkend, ook al worden de
grote problemen als gevolg van de verwikkelingen van het gebruik van
geweld door Rusland genegeerd, en dat het hedendaags internationaal
recht een Staat niet toelaat met geweld te interveniëren om afscheiding
te ondersteunen in de huidige situatie in Oekraïne.
Zusammenfassung — Militärische Gewalt zur Unterstützung der Sezession
Russland rechtfertigt seinen Gewalteinsatz gegen die Ukraine mittels
mehreren rechtlichen Argumenten. So argumentiert es, dass es das
moderne Selbstbestimmungsrecht den Gruppen in der Ukraine,
insbesondere in der Regionen der Krim sowie von Donezk und Luhansk,
erlaube, sich einseitig vom Staat abzuspalten, d.h. es rechtfertigt die
Sezession als Rechtsmittel gegen behauptete Missstände. Der vorliegende
Artikel behandelt den Anspruch auf Selbstbestimmung in einem ersten
Schritt unabhängig vom Gewalteinsatz Russlands. Basierend auf der
Annahme, dass der Anspruch auf Selbstbestimmung legitim ist, wird in
einem zweiten Schritt erläutert, ob das internationale Recht den Einsatz
von Gewalt als Hilfe zur Durchsetzung des Sezessionsanspruchs erlaubt.
Das Recht auf Selbstbestimmung und der Einsatz von Gewalt stehen in
einem Spannungsverhältnis, woran der Artikel im Zusammenhang mit
dem Entwurf der „Friendly Relations Declaration“ erinnert. Der Artikel
schliesst mit den Folgerungen, dass der Anspruch auf Selbstbestimmung
selbst dann nicht gegeben wäre, wenn die Problematik der Verknüpfung
mit dem russischen Gewalteinsatz ausser Acht gelassen würde und
dass es das moderne Internationale Recht einem Staat nicht erlaubt,
die Sezession in der Ukraine bei den herrschenden Umständen mittels
Gewalt zu unterstützen.
Riassunto — La forza armata in sostegno alla secessione
La Russia ha sostenuto che l’uso della forza contro l’Ucraina è
giustificato da molteplici considerazioni giuridiche. Essa afferma,
inoltre, che il diritto all’autodeterminazione contemporaneo ha permesso
a certi gruppi in Ucraina – in particolare nelle regioni di Crimea,
Donetsk e Luhansk – di separarsi unilateralmente dallo Stato, ovvero
di ricorrere alla secessione quale rimedio per i torti subiti. Il presente
articolo parte dal considerare la rivendicazione di autodeterminazione,
prescindendo dall’uso della forza da parte della Russia. Esamina poi se
la richiesta di autodeterminazione sia per se stessa valida, e se il diritto
internazionale permetta l’uso della forza in sostegno alla secessione.
Il rapporto fra autodeterminazione e uso della forza non è mai stato
facile, come quest’articolo ricorda, richiamando in proposito i lavori
preparatori della Dichiarazione sulle Relazioni Amichevoli. L’articolo
conclude che – anche se non si considerano le serie difficoltà derivanti
dalla commistione con l’uso della forza da parte della Russia – la
rivendicazione di autodeterminazione non è del tutto fondata; così come
il diritto internazionale contemporaneo non consente che uno Stato
intervenga con la forza a sostegno della secessione nelle circostanze
che sussistono oggi in Ucraina.
Resumen — Fuerza armada en apoyo de la secesión
Rusia ha argumentado que el uso de la fuerza contra Ucrania está
amparado por varias consideraciones jurídicas. También argumenta que
el derecho a la libre determinación contemporáneo ha permitido que
ciertos grupos en Ucrania –en particular en las regiones ucranianas de
Crimea, Donetsk y Luhansk− se separen unilateralmente del Estadoes
decir, recurran a la secesión como remedio contra los agravios
que alegan haber sufrido. El presente artículo comienza analizando
la apelación hecha a la libre determinación al margen del uso de la
fuerza por Rusia. Luego analiza si esta reivindicación ha sido válida
en sí misma y si el Derecho Internacional permite el uso de la fuerza
en apoyo de la secesión. La relación entre la libre determinación y el
uso de la fuerza nunca ha sido fácil, lo cual el presente artículo pone
de manifiesto en atención al trabajo preparatorio de la Declaración
de Relaciones Amistosas. El artículo termina, a modo de conclusión,
afirmando que la apelación a la libre determinación no está del todo
fundada y ello incluso si uno ignora su estrecha relación con el uso de la
fuerza por Rusia; así como que el Derecho Internacional contemporáneo
no admite que un Estado intervenga usando la fuerza en apoyo de una
secesión de las características existentes a día de hoy en Ucrania.
|
